فتحیه: احمق ها نمی فهمند!

بنای فرقه احمد‌اسماعیل بصری از همان آغاز با نفاق و انشقاق نهاده شد. وی ابتدا دوست و همراه نزدیکش، حیدرمشتت، را کنار زد و سپس عبدالرزاق جابری را از جریان مکتب حذف کرد که این امر به شکل‌گیری «جیش‌الغضب» انجامید. در ادامه، بر سر تقسیم صله‌ها و وجوهات شرعی با عبدالله هاشم دچار اختلاف شد و از دل این نزاع، جریان «رایات» شکل گرفت. پس از آن نیز با سیدحسن حمامی دچار اختلافاتی شد که منجر به پیدایش جریان «علا فهد» گردید.

این روند انشعاب‌ها همچنان ادامه دارد، تا جایی که اکنون حتی جریان مکتب نیز به چند شاخه‌ تقسیم شده است. «جریان طلاب» به نمایندگی عباس فتحی مسیرش را جدا کرده، و بخش دیگر که گروه «منهای طلاب» هستند را احمد کهندل و محمد زمانی نمایندگی می کنند. این تفرقه‌ها سبب شده تا جریان‌های وابسته به این فرقه به نوعی بن‌بست فکری و تشکیلاتی برسند.

جالب اینجاست که با این همه انشقاق، آنان همچنان به حدیث وصیت استناد می‌کنند؛ حدیثی که مدعی‌اند «عاصم من الضلال» (مانع از گمراهی) است. اما در عمل، آنچه از این فرقه دیده شده چیزی جز تفرقه، ادعاهای متناقض و شکاف‌های روزافزون نبوده است.